grom

1. Ciskać, miotać, rzucać itp. gromy, pioruny, piorunami «wymyślać komuś, oburzać się na kogoś, na coś»: Prokurator w gniewnym uniesieniu grzmiał i ciskał gromy. Puls 8/1980.

2. Coś spadło, uderzyło, runęło itp. jak grom, jak piorun (z jasnego nieba) «kogoś zaskoczyło, spotkało coś zupełnie nieoczekiwanego»: Wieść, że Jerzy zginął na budowie, uderzyła w nas jak grom z jasnego nieba. T. Mirkowicz, Pielgrzymka.

3. pot. Od groma «bardzo dużo, wiele, mnóstwo»: I wtedy też były grające pocztówki. I ich kupowanie. Ja nie miałem adapteru, ale miałem od groma pocztówek. W ten sposób byłem po prostu lwem wszystkich prywatek. B. Dobroczyński, J. Owsiak, Orkiestra.

4. Padł, stanął, zamilkł itp. jak rażony gromem, piorunem, jakby w niego grom, piorun strzelił «o gwałtownej reakcji na niespodziewaną wiadomość, zaskakującą sytuację»: (...) siedział bez ruchu, jak rażony gromem. A. Szklarski, Kangury. Nie dokończyłem. W Czosnaczka jakby piorun strzelił. Walnął pięścią w biurko, popatrzył na mnie, jakby miał dostać za chwilę ataku serca (...). R. Antoszewski, Kariera.

5. Ściągnąć gromy na kogoś, na czyjąś głowę «narazić kogoś na czyjś gniew»: (...) oświadczenie Raczyńskiego ściągnęło francuskie gromy na dyplomację polską (...). W. Michowicz, Dyplomacja.

Gromy posypały się, poleciały, spadły komuś na głowę, na czyjąś głowę zob. głowa 21.